Een nieuw leven opbouwen in Nederland: ‘Andere mensen helpen, dat is mijn doel’
‘Koken stilt de heimwee’
Belkis (50) moest noodgedwongen vluchten toen haar man in Turkije gevangen werd gezet. In haar eentje, met niet meer dan een rugzak vol spullen, kwam ze aan in Nederland. ‘Ik sprak alleen Turks en begreep niemand om me heen. Ik voelde me eenzaam en machteloos. In het begin verlangde ik constant naar mijn dierbaren: mijn familie, mijn land en mijn kat.’
Samen taarten bakken
Belkis komt uit een groot gezin van negen broers en drie zussen en had altijd mensen om haar heen. ‘Andere mensen helpen: dat is mijn doel in dit leven. Dit motiveerde me om ook hier in actie te komen. In het azc in Apeldoorn mocht ik niet koken. Dat vond ik vreselijk. Koken stilt de heimwee. Gelukkig kon ik vrijwilligerswerk doen in een school. Na schooltijd deed ik activiteiten met de kinderen, samen taarten bakken.'
Daarna rolde Belkis vanzelf in ander vrijwilligerswerk. 'We organiseren acties voor ouderen, breien mutsen voor daklozen en koken Turks eten voor de buurt. Het Nederlandse volk heeft goed voor me gezorgd, op deze manier wil ik ze bedanken. En nu ik zelf iets bijdraag, voel ik dat ik hulp mag vragen als ik dat nodig heb. Van Allah of van anderen.’
‘Door mozaïeken maakte ik nieuwe vrienden’
Ook de gevluchte Hamoud (42) uit Syrië wilde iets terugdoen voor zijn nieuwe gemeenschap. En dat resulteerde in een wel heel bijzonder kunstwerk. ‘Samen met een lokale artiest maakte ik als tiener al mozaïeken. Het werd al snel mijn grootste hobby. Door de oorlog moest ik vluchten. Samen met mijn vrouw en drie dochters belandde ik in een vluchtelingenkamp in Turkije. Ik besloot om alleen de reis naar Europa te maken.’
Zorgen vergeten
Korte tijd daarna trof een verwoestende aardbeving het gebied waar het gezin van Hamoud verbleef. Gelukkig waren zijn vrouw en dochters ongedeerd. ‘Het was een emotioneel zware tijd; Ik heb vaak gehuild. Dankzij een spoedprocedure werden we snel herenigd. Een enorme opluchting.'
'Toen ik in een tijdelijke opvanglocatie terechtkwam, wilde ik iets terugdoen voor de gemeente Oost Gelre. Ik maakte een mozaïek van de Slag om Grolle in 1627. Dit kunstwerk hangt nu in het stadshuis. Het was geweldig om mijn hobby weer op te pakken. Tijdens het mozaïeken vergeet ik mijn zorgen: dan voel ik me helemaal in mijn element. En door workshops te geven, heb ik nieuwe vrienden gemaakt. Het mozaïeken hielp me niet alleen om mijn verhaal te verwerken maar ook om mijn leven in Nederland opnieuw op te bouwen.’
‘Samen schilderen heelt en verbindt’
De 32-jarige Hala schilderde in Syrië altijd samen met haar vader. ‘Hij is kunstenaar en als klein meisje bracht hij me de liefde voor de schilderkunst bij. Ik herinner me nog precies hoe mijn eerste kleurenpalet eruitzag. Ik vond het lastig om mijn emoties te uiten in taal, maar met een penseel lukte dat wel.’
Overlevingsmodus
Via haar studie Fine Art verdiepte Hala zich verder in kunst. Tot haar familie eind 2012 hun huis in Damascus verloor. ‘Mijn vader, Sulaiman, raakte zijn atelier kwijt. We moesten alles achterlaten. Zes jaar lang heeft hij geen penseel aangeraakt. In die periode tekende ik veel met houtskool; dat gaf mij een veilig gevoel in een onveilige situatie.’
Mijn moeder en ik vluchtten samen naar Nederland. We dachten dat we hier eindelijk rust zouden vinden, maar in werkelijkheid begon een nieuwe fase van spanning en onzekerheid. Je bent misschien fysiek veilig, maar mentaal sta je nog altijd in de overlevingsmodus. Mijn vader en ik pakten in Nederland het schilderen weer op. Daardoor voelde ik me thuis. Het was heel helend. Nu schilderen we weer een keer per week samen. Hij leert nu ook mijn zoontje Florian schilderen, dat verbindt.’
Steun vluchtelingen als Belkis, Hamoud en Hala
Iedere vluchteling heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.