Huiscoach Annelies voelt zich thuis
Annelies is huiscoach en haar man maatschappelijk begeleider. Toen het vluchtelingengezin net in de gemeente woonde, moest er veel geregeld worden, zoals scholen voor de kinderen, huisraad, het wegwijs vinden in de gemeente, de kennismaking met de buurt en allerlei financiële afwikkelingen. Daar helpen zij bij.
Teamwerk
‘Gelukkig hoef je echt niet alles zelf te weten,’ vertelt Annelies, ‘er zijn bij VluchtelingenWerk mensen met veel ervaring en hun eigen aandachtsgebied. Zo kun je altijd bij iemand terecht met vragen over bijvoorbeeld toeslagen of verzekeringen. We doen veel zelfstandig, maar als team maak je ook gebruik van elkaars kennis. Dat maakt de drempel lager om dit werk te doen.’
Een schriftje mee in de werkbus
En nu zien ze het gezin nog steeds, om hen op schakelmomenten even op weg te helpen. Zo ging Hans mee naar het uitzendbureau met een van de oudere jongens. En toen hij een baan kreeg in de productie, legden ze contact met zijn baas.
‘Deze zoon heeft in Somalië niet zoveel scholing gehad,’ vertelt Annelies, ‘maar hij wil de Nederlandse taal graag goed leren. Elke keer als hij naar zijn werk gaat, neemt hij een schriftje mee. Zijn werkmaat schrijft de woorden op die hij nog niet kent en met zijn schriftje komt hij zo nu en dan bij ons, dan zoeken we de uitleg erbij. Eigenlijk ben ik ook een beetje een taalmaatje voor hem.’
Alleen verder
Korte tijd nadat het gezin in Nederland kwam, kregen ze een zware klap te verduren. De vader van het gezin woonde al langere tijd in Nederland, toen eindelijk zijn gezin mocht komen. Een mooi weerzien. Toen hij een paar maanden na deze hereniging plotseling overleed, was dat dan ook ontzettend verdrietig. Annelies en Hans hebben hen toen vrij intensief begeleid, ook omdat de weduwe analfabeet was. Gelukkig kregen moeder en kinderen ook veel steun van de Somalische gemeenschap in Nederland. Zo hebben ze hun leven toch goed op de rit gekregen.
Licht werk
‘Het voelt niet als een plicht, of als een zware last, maar het is licht werk,’ besluit Annelies. ‘Je geeft wat, maar je krijgt er ook iets voor terug. Het geeft zoveel voldoening om te zien hoe ze zich steeds beter zijn gaan redden. En we hebben ook gewoon plezier. De moeder en kinderen zijn vrolijke mensen, de kinderen liggen vaak in een deuk als we samen grappen maken. Het geeft echt veel vreugde.’