Vrijwilliger Claudia liep 40 jaar de Nijmeegse Vierdaagse en besloot te stoppen
Claudia heeft 40 jaar gewerkt voor de politie, onder andere als wijkagent. Zodra ze met pensioen ging is ze gestart met vrijwilligerswerk: voor gehandicapten, bejaarden en vluchtelingen. ‘Ik vind het belangrijk om iets te doen voor mensen die hulp nodig hebben.’ Twee jaar geleden verhuisde Claudia van Loppersum naar Beilen. Een echte Groningse? ‘Nee hoor, geboren en getogen in Nijmegen.’ Voor het werk en de liefde naar het Noorden van het land vertrokken maar altijd minimaal eens per jaar een dikke week terug naar het vertrouwde Nijmegen voor de Vierdaagse. ‘Op mijn dertiende liep ik hem voor het eerst. En nu dit jaar voor het laatst. Daar heb ik mij op voorbereid, dit was echt mijn eigen besluit.’ Claudia is nog hartstikke fit en kan nog zeker een paar jaar lopen. Maar om te stoppen heeft zij zo haar redenen.
Ik werd niet meer wakker
Jaren geleden liep Claudia mee met het peloton van de politie. Met de mannen, er waren dat jaar onvoldoende aanmeldingen vanuit de vrouwen. De mannen hadden het tempo er goed in met hun lange benen; Claudia moest bijna rennen om ze bij te houden. Ze liepen de vierde dag en de finish was in zicht. Op 3 kilometer voor de finish besloot Claudia even te gaan liggen. ‘Ik kon niet meer, ik dacht even een half uurtje de ogen dicht. Ik was helemaal stuk.’ De mannen kregen haar na dat half uurtje niet meer wakker. ‘Water over me heen gooien, ijs hebben ze zelfs gebruikt. Ik werd niet meer wakker.’ In het ziekenhuis bleek ze uitgedroogd en had ze een verhoogde lichaamstemperatuur. ‘Ze hebben me bijna 4 uur in ijsdekens gewikkeld, het was echt kantje boord. Dat hakt er dan wel even in.’ Maar dat was niet de reden om jaren later het besluit te nemen om te stoppen met de Vierdaagse.
Stoppen op een zelfgekozen moment
‘Ik zie ze ieder jaar lopen: mannen en vrouwen op leeftijd die toch iedere keer weer van zichzelf terug moeten komen, ook al gaat het eigenlijk niet meer. Ook een bevriende loper die niet meer zelfstandig kan lopen maar altijd ondersteuning nodig had van zijn loopmaatje. Dat wilde ik niet. Ik wilde stoppen op mijn zelfgekozen moment.’ Meerdere jaren bereide Claudia zich erop voor. Toch liep de finish anders dan ze had gehoopt.
Moeder symbolisch mee over de finish
‘Sinds mijn moeder in 2012 is overleden neem ik haar symbolisch mee over de finish. Aan mijn bedelarmband zit een bedeltje met haar as.’ Dit jaar raakte ze het armbandje kwijt, net voordat ze de finish over kwam. ‘Ik was even helemaal radeloos. Als je dan al die kilometers hebt gelopen en je weet dat het de laatste keer is, dan wil je graag dat klopt. De armband heeft voor mij grote emotionele waarde. Dat ik hem kwijt raakte kon ik moeilijk verkroppen.’
En zo zette ze zodra ze de finish over was alles op alles om de armband terug te vinden. ‘Ik heb iedereen die ik ken gevraagd uit te kijken naar de armband en het bericht over de vermissing te delen, ik ben naar alle kraampjes gelopen en gevraagd of er misschien een armband was afgegeven. Ik heb zelfs een melding gedaan bij de politie.’ Het duurde enkele dagen maar toen kreeg ze bericht. ‘Ik kon het niet geloven, met bijna 40.000 mensen die die finish over waren gelopen en dan toch in al die drukte mijn armband terugvinden.’
Dropjes en pleisters
Aan stoppen met het lopen van mooie wandelroutes denkt Claudia niet. En ook de Nijmeegse Vierdaagse staat voor volgend jaar gewoon weer in haar agenda. ‘Twee vrijwilligers van VluchtelingenWerk neem ik ook mee: een jongen uit Syrië en de ander uit Jemen. Dan ga ik als Zuster Claudia met dropjes en pleisters in mijn tas. Ik fiets de route en juich ik mijn loopvrienden toe. En we staat weer gezellig op de camping met elkaar.’ Loopt ze de Vierdaagse dan helemaal niet meer? ‘Nouja ik heb met mijn zus al wel een stuk van 10 kilometer gezien dat we samen willen lopen… Maar dit jaar was voor mij de laatste finish van de Vierdaagse.’
Ook vrijwilliger worden?
Vluchtelingen een goede start geven is onbetaalbaar