Een regen aan vragen op de Open azc dag 2018
Hoopvol
Phoenix die uit de as verrijst: zo noemt de Syrische kunstenaar Moussa Ramou het beeld dat in de entree van het azc Amsterdam wordt onthuld: een zilverkleurige vogel in vrije vlucht. 'Ik hoop dat de mensen die de vogel zien, er hoop uit putten,’ zegt hij. 'Ook als je uit een oorlog komt, kun je een nieuw leven opbouwen.'
Vragenvuur
Hóe mensen dat doen, dat wilden zo’n 400 mensen die het azc in Amsterdam vandaag bezoeken graag weten. In groepjes worden ze over het terrein rondgeleid langs de grijze-, witte- en zwarte containerwoningen waarin zo’n vijfhonderd mensen wonen. 'Wat doen de mensen de hele dag? Waar gaan de kinderen naar school? Hoe zit dat met woningen, hoe lang moeten ze wachten?' Het regent vragen, die de begeleiders van COA en VluchtelingenWerk zo goed mogelijk proberen te beantwoorden.
Met eigen ogen
Buurtbewoner Ivonne vertelt: 'Ik hoor altijd verhalen over het azc, dus wilde ik het eens met eigen ogen zien. Het ziet er ruim, vriendelijk en open uit, hoewel ik me ook kan voorstellen dat je spanningen krijgt als je met z’n allen opgepropt in één ruimte zit.' Haar dochter Anoeshka zette drie jaar geleden een actie op touw om rugzakjes met speelgoed voor kinderen in azc Alkmaar te vullen. 'Omdat ik vond dat ik wat moest doen. In Alkmaar was het heel anders, daar woonden de bewoners in een gewoon gebouw. Het is heel bijzonder om hier te zijn.'
In vrijheid
Ahmad en zijn vrouw Aya delen voor Vluchtelingenwerk 'bakkies koffie' uit en vertellen de bezoekers graag waar ze vandaan komen. Uit Syrië dus, Aleppo. Ahmad woont hier al drie jaar en Aya heeft zich anderhalf jaar geleden bij hem gevoegd. In december verwachten ze hun eerste kind. 'In vrijheid', benadrukt Ahmad. Ahmad spreekt bijna vloeiend Nederlands. Hij studeert de taal aan de Leidse universiteit en wil daar verder in. Ook Aya weet zich goed te redden, dat moet ook wel als je koffie uitdeelt. En hup, daar gaan ze weer.
Schminken en kunstwerken
Ondertussen openen drie vrolijke kinderen het Vrolijk Museum; een glazen huis waar kunstwerken van de kinderen van het azc zijn te zien. 'Mijn plek, jouw plek, onze plek', is het thema. Binnen worden kinderen geschminkt, terwijl het voor hun ouders dringen is op de informatiemarkt waar veel vluchtelingenorganisaties zijn vertegenwoordigd.
Nieuwsgierigheid
Bezoekers Souhaila, Hajar en Chaimae hadden zaterdagmiddag ook lekker kunnen shoppen, 'maar dat kunnen we volgende week ook doen', zegt Chaimae. Ze willen vandaag met eigen ogen zien hoe mensen wonen in een azc. Souhaila en Hajar studeren verpleegkunde en hebben zich onlangs opgegeven als vrijwilliger om vluchtelingen te begeleiden. Sinds twee weken heeft Souhaila een Syrische studente onder haar vleugels. 'Ze heeft me nieuwsgierig gemaakt, en vandaag krijg ik een beter beeld van waar ze vandaan komt.'
Blozende wangen
Hedayat uit Afghanistan draagt zijn dochtertje Hania op de arm, blozende wangetjes en sprookjesachtig geschminkt. Met grote ogen kijkt ze naar al die mensen die hier opeens zijn. Met zijn drie kinderen en zijn vrouw Marziya woont hij hier nu drie maanden. Nee, Engels spreekt hij niet, maar wel al een beetje Nederlands. 'Ik doe elke dag drie tot vier uur huiswerk', vertelt hij, 'en ik heb vier dagen in de week 2,5 uur les. We wonen met z’n allen in twee kamers en dat gaat best. Het is goed dat er zoveel mensen komen kijken, ik probeer hier en daar een praatje te maken. Ik ben blij dat ze er zijn.'
Muziek en worstjes
In het café dat aan het azc vastzit, wordt inmiddels enthousiast muziek gemaakt en buiten liggen, ondanks het druilerige Hollands weer, de worstjes al op de barbecue.