Aziz (30) uit Eritrea: 'Op dat moment realiseerde ik me: ik heb wél iemand'

Diana: ‘Ik hoorde dat er een jonge, Eritrese vrouw in mijn straat kwam wonen. Hoogzwanger. Aziz is nu een sterke, zelfverzekerde vrouw, maar ze zat toen in een moeilijke situatie. Ze kon wat steun gebruiken.’ Aziz: ‘Ik was 22 en had een lange vlucht uit Eritrea achter de rug. Na een verblijf in verschillende asielzoekerscentra belandde ik in Hurwenen, een klein dorpje in Gelderland waar ik niemand van mijn eigen kleur terugzag. De zwangerschap was ongepland en de relatie met de vader van mijn kind onstabiel. Ik was verdrietig en in de war.’

Diana nodigde Aziz uit bij haar thuis. Die eerste ontmoeting, op de veranda, markeerde een keerpunt in hun levens. Aziz: ‘Er was meteen een klik.’ Diana: ‘Vanaf dat moment hadden we direct intensief contact. Door de zwangerschap en later de geboorte van Noah werd onze band al snel heel hecht.’

De twee vrouwen belandden in een rollercoaster. Aziz: ‘Mijn weeën begonnen drie weken te vroeg. De eerste die ik belde was Diana.’ Diana: ‘Hoewel ze een lieve verloskundige had, voelde ze zich veiliger bij mij. Ik bracht haar naar het ziekenhuis en bleef bij haar tijdens de bevalling. Aziz: ‘Ze hield mijn hand vast en knipte zelfs de navelstreng van Noah door. Dat was onvergetelijk. We kenden elkaar immers nog maar kort. Ik dacht dat ik er alleen voor stond. Dat was het moment dat ik me realiseerde: ik heb wél iemand.

Inmiddels is Noah acht jaar oud. Zijn geboorte maakte van Diana, die kinderloos is, een oma. ‘“Nana” noemt hij mij, een verbastering van Diana. Maar voor de buitenwereld ben ik gewoon zijn oma. Vanaf zijn geboorte zagen we elkaar bijna dagelijks. Hij logeerde ook vaak bij mij, nog steeds. En Aziz is als een dochter. In het begin dacht ik nog: houd een beetje afstand, Diana. Als Aziz een vriend krijgt, is ze misschien zo weer weg. Maar omdat de vader definitief uit beeld was, werd onze band steeds hechter.’

Diana herinnert zich een familiedag. ‘Ik nam Aziz mee, samen met een andere Arabische dame die voor ons gekookt had. Beiden hadden net hun Nederlanderschap behaald, dus ik stelde ze aan mijn familie voor als “mijn Nederlandse vriendinnen”. Aziz was hierdoor beledigd. Ze zag mij als haar moeder en vond dat ik haar niet had mogen afdoen als “vriendin”. Wij zijn toch familie? Ze had gelijk.’ Lachend: ‘Dat afstand houden is dus volledig mislukt.’

Dankzij de steun van ‘Nana’ kon Aziz snel haar inburgeringscursus voltooien en haalde ze haar mbodiploma tot helpende plus. ‘Ik werk nu in een verpleegtehuis en ik heb mijn rijbewijs gehaald.’ Diana: ‘Aziz is gedreven. Je hebt drie jaar om je inburgeringscursus te halen, maar Aziz ging vol gas. Ze weet haar energie goed in te zetten en kan, mede door haar vluchtverleden, goed relativeren. Zij heeft me geleerd me minder druk te maken om kleine dingen.’ Aziz: ‘Ik ben vijf keer gezakt voor mijn rijbewijs. En elke keer weer zei Diana: “Geef niet op. Denk aan de vrijheid en de mogelijkheden die een rijbewijs je biedt. Dan ben je dit allemaal zo weer vergeten.” Dat is me altijd bijgebleven.’

De band tussen Aziz en Diana is puur persoonlijk. Wel vormde de ontmoeting met Aziz voor Diana aanleiding zich als vrijwilliger aan te melden bij VluchtelingenWerk. Ze draaide talloze spreekuren, hielp bij het inrichten van woningen en begeleidde gezinnen bij hun eerste stappen in de buurt. Tegenwoordig werkt ze vooral als integratiecoach. Diana: ‘Het is een beetje mijn leven geworden. Het brengt me veel. Het gaat er vaak over hoezeer vluchtelingen zijn geholpen door vrijwilligers. Maar omgekeerd geldt dat evengoed. Vroeger reisde ik veel voor mijn werk. Nu reis ik door culturen heen. Ook Aziz heeft mijn leven verrijkt. Door haar ben ik een soort moeder en oma geworden. Met mijn migraine had ik vooraf nooit kunnen bedenken dat ik op een baby zou gaan passen. Maar dag voor dag hebben we het gered, samen.