Mohammad vluchtte op zijn veertiende alleen uit Syrië
Geen tijd om kind te zijn
‘Soms snap ik mijn klasgenoten niet. Als ze over games en vakanties praten verlies ik al snel mijn aandacht. Een kind ben ik allang niet meer. Ik groeide op met oorlog, angst voor de dood en het idee dat ik ergens heen moest om veilig te zijn. Ik ontsnapte gevaar om er verderop weer in te belanden, maar nam die verantwoordelijkheid om mijzelf en de rest van mijn familie te redden.
Ik had geen tijd om kind te zijn, geen tijd om mijn emoties te uiten. Ook tijdens mijn lange vlucht keek ik de dood meerdere keren in de ogen, maar in Nederland vond ik een veilige haven. Nog steeds schrik ik wakker van mijn nachtmerries, maar ik hoef niet meer te vluchten.
Mijn familie woont nog steeds in Syrië, daar ben ik vaak verdrietig over. Ik zit weer op school waar ik Nederlandse vrienden maakte, die mij helpen met het leren van de taal. Ik studeer hard om mijn kinderdroom waar te maken: dokter worden. Als ik in Syrië was gebleven, zou ik dood of ontvoerd zijn of had ik het leger in gemoeten. Dat ik hier nu veilig ben en een normaal leven leid zijn een geschenk en kans die ik volledig wil benutten.’
- Ons interview met Mohammad kwam tot stand dankzij het documentaireproject Shadow Game