'Ik bouwde een tentje waar mijn dochter onder kan slapen’

Verhaal, 25 november 2024
Leestijd, 3 min.
De Iraakse Dawood (30) vluchtte samen met zijn vrouw Susan (27) en hun dochtertje van 14 maanden. De noodopvang waarin het gezin verblijft, brengt grote uitdagingen met zich mee. Toch benadrukt Dawood vastberaden: 'We zijn hier voor Lana.’
placeholder

Lana is anderhalf en scharrelt vrolijk door de kamer. Haar ontwapende lach verzacht de sombere sfeer van de kale ruimte. De ruimte wordt van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat verlicht door tl-lampen, die pas om 23.00 uur doven. ‘Dat zijn geen tijden voor een kind’, verzucht Dawood. ‘Ik heb een tentje gebouwd waar mijn dochter onder kan slapen.’

Dagelijkse uitdagingen

Het leven in een sobere noodopvang is zwaar, zeker met een jong kind. Dawood legt uit: ‘De douches zijn ver weg. Mijn dochter is helemaal koud tegen de tijd dat we terug in onze kamer zijn. Bovendien is de hygiëne slecht.'  

Het eten vormt een ander probleem. ‘Ze geven potjes kindervoeding met vlees en vis, maar dat eet Lana nog niet. En de melk die we krijgen, mag zij niet hebben.’ Omdat moeder Susan door de eentonige maaltijden te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt, kan ze ook geen borstvoeding aan haar dochter geven. Nu koopt Dawood daarom zelf aangepaste voeding in de supermarkt, terwijl daar eigenlijk geen geld voor is.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

placeholder

Kleine momenten van geluk

Toch zijn er ook lichtpuntjes in de dagen van het jonge gezin. Wanneer Dawood vertelt over de momenten dat Lana vrolijk is, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Ze wordt blij van jongere kinderen. En als ze buiten kan spelen, dan is ze in haar element. Ze wandelt het liefst de hele dag. Ik moet continu in de gaten houden dat ze niet naar buiten glipt.’  

Als ik vertel wat wij hebben meegemaakt, zou niemand dat geloven. Zo zwaar is het.

Vader Dawood

Voor Lana

De grootste wens van Dawood en zijn vrouw is dat hun dochter Lana een beter leven tegemoet gaat dan dat zij ooit hebben gehad. ‘Als ik vertel wat wij hebben meegemaakt, zou niemand dat geloven. Zo zwaar is het.’ Hij vermijdt verdere details, maar zijn bedroefde blik spreekt boekdelen.  

‘Hoewel de situatie hier niet is zoals het zou moeten zijn, zijn wij dankbaar voor de opvang’, sluit hij af. ‘We zijn er nog niet, maar we hebben de eerste stappen naar een betere toekomst gezet.’ Hij knikt naar zijn dochter: ‘Een betere toekomst voor Lana.’

Laat Lana en haar ouders niet in de kou staan

Weggestopt in een kille hal. Zo leren Lana en haar ouders Nederland kennen. En dat na alle pijn en wanhoop die ze al hebben meegemaakt. Maar Nederland is meer dan dit. Samen met jou komen wij op voor een betere opvang van vluchtelingen. Doneer nu. En laat vluchtelingen niet in de steek. 

Update: Dawood, Susan en Lana zijn inmiddels verhuisd naar een andere tijdelijke opvanglocatie in het midden van het land. Hier hebben ze meer privacy en gaat het beter met het gezin, al blijft het natuurlijk weer onzeker hoelang ze hier kunnen blijven. In de hal waar ze eerder verbleven wordt ondertussen gewerkt aan andere slaapvertrekken met een ‘verlaagdgemaakt’ plafond, om zo de geluidsoverlast te verminderen.