'Mijn dochter gaat slechts twee uur per week naar school'

Verhaal, 25 november 2024
Leestijd, 3 min.
Na een lange en gevaarlijke reis vanuit Syrië belandden Chadi (44) en zijn 16-jarige dochter Ghouzailah in de noodopvang. Hoewel Chadi dankbaar is voor de opvang, is het leven in de grote hal - met 500 andere bewoners - behoorlijk uitdagend. ‘De twintig dagen die we hier maximaal zouden blijven, zijn allang voorbij.’
placeholder

‘Ik wilde alleen vluchten, maar mijn dochter wilde per se mee’, vertelt Chadi terwijl hij naar haar kijkt. Ze zit stil naast hem, haar armen over elkaar geslagen. 'Ze verstopte mijn paspoort. Ik mocht niet zonder haar vertrekken. Ze zei: “jouw leven is niet minder belangrijk dan dat van mij. Ik ga met jou mee.”’ Zijn vrouw en jongste dochter zijn achtergebleven in Damascus. ‘Gelukkig kunnen we elkaar iedere dag wel even spreken.’

Mijn dochter, een jonge vrouw, heeft nu helemaal geen plek om zich rustig om te kleden. De kamer kan niet op slot.

Chadi uit Syrië

Geen ramen en geen privacy

Chadi en Ghouzailah verblijven in een noodopvang met felle tl-lichten en overal en continu geluid. Er zijn geen ramen, waardoor het er muf ruikt. Vader en dochter delen hun kamer met iemand anders, dus privacy is er amper. ‘Mijn dochter, een jonge vrouw, heeft nu helemaal geen plek om zich rustig om te kleden. De kamer kan niet op slot.’  

Hij zucht: ‘Bij aankomst vertelde een COA-medewerker dat dit een noodopvang is waar we maximaal twintig dagen zouden blijven. Maar die twintig dagen zijn allang voorbij.’

Tekst gaat verder onder de afbeelding

placeholder

Steentje bijdragen

Chadi slijt zijn dagen noodgedwongen voornamelijk met wachten. ‘Als er buiten iets te doen is waar ik bij kan helpen, doe ik dat.’ Hij vertelt over het vrijwilligerswerk dat hij zo nu en dan mag doen: ‘Soms help ik ouderen met tuinieren of gaan we met een aantal bewoners naar een verzorgingstehuis.’ Trots laat hij een filmpje zien van lachende ouderen die samen met hem muziek maken. ‘Ik wil graag een steentje bijdragen en iets positiefs terugdoen voor de samenleving.’  

Asielzoekers mogen de eerste zes maanden na aankomst niet werken. ‘Ik verveel me heel erg. Dan zit ik op mijn telefoon of zoek ik andere bewoners op om mee te praten. Maar hoe langer het wachten duurt, hoe meer mensen zich terugtrekken. Dat merk ik ook bij mezelf. Dan heb je geen zin meer in contact.’  

Verveling

Zijn dochter Ghouzailah lijdt psychisch onder de verveling. ‘Sinds kort volgt ze Nederlandse lessen, maar die zijn niet heel uitgebreid. Ze gaat slechts twee uur per week naar school, terwijl het haar grote droom is om arts te worden.’  

Hij vervolgt: ’Ik vind het jammer dat er geen creatieve projecten of sport- en taalactiviteiten zijn. Ik wil zelf ook graag Nederlands leren. Alleen dan kan ik straks een goed, actief persoon voor de Nederlandse samenleving zijn.’

Goede kant laten zien

Ondanks alles heeft Chadi vertrouwen in een betere toekomst: ’Mijn eerste droom is uitgekomen: we zijn veilig in Nederland aangekomen.’ Liefdevol klopt hij zijn dochter op haar schouder. ‘Ik wil alle Nederlanders bedanken voor onze ontvangst. Mensen die vóór asielzoekers zijn, maar ook mensen die tegen zijn. Vooral aan mensen die misschien een negatief beeld van ons hebben, wil ik de goede kant van vluchtelingen laten zien.’

Laat Chadi en zijn dochter niet in de kou staan

Weggestopt in een kille hal. Zo leren Chadi en zijn dochter Nederland kennen. En dat na alle pijn en wanhoop die ze al hebben meegemaakt. Maar Nederland is meer dan dit. Samen met jou komen wij op voor een betere opvang van vluchtelingen als Chadi en zijn dochter. Doneer nu. En laat vluchtelingen niet in de steek. 

Update: Chadi en zijn dochter zijn inmiddels verhuisd naar een andere tijdelijke opvang in het noorden van het land. De leefomstandigheden zijn daar het gelukkig iets beter, maar de Nederlandse lessen zijn er nog steeds heel beperkt. De verwachting is dat vader en dochter heel binnenkort weer naar een andere plek verhuizen.