’Mama geeft haar deken aan ons en dan slaapt zij zelf zonder’

Verhaal, 25 november 2024
Leestijd, 4 min.
Koude nachten, slecht eten en geen school. Zo ziet het leven van de Syrische Sela (10) en haar broertje Seof (8) eruit. Samen met hun moeder Douaa verblijven ze al enkele maanden in een overvolle noodopvang met ruim 500 anderen. Seof: ‘Het gaat slecht met ons zolang wij hier wonen.’
placeholder

Een immense hal vol slaapvertrekken, slechts van elkaar gescheiden met dunne schotjes. Elk geluid galmt door de open ruimte: voetstappen, telefoongesprekken en jammerende kinderen. Het is een hels kabaal. 

Douaa: ‘Deze locatie is de eerste plek waar we, na het aanmeldcentrum in Ter Apel, naartoe zijn gebracht. Telkens zeggen ze dat we ‘bijna’ gaan verhuizen. Maar wanneer dan? Ons lot is onbekend.’

Geen onderwijs

Sela en Seof hangen onderuitgezakt op een stoel - een verveelde blik in hun ogen. Een houding die hun moeder dagelijks ziet en waar zij zich zorgen over maakt: ‘Ze krijgen slechts twee keer per week één uur en een kwartier Nederlandse les. Dat is veel te weinig. Ze hebben goed onderwijs nodig. Ik ben bang dat hun niveau zo achteruitgaat.’

Ongezond en onvoldoende eten

In de opvang waar Douaa met haar kinderen verblijft, is zelf koken niet mogelijk. Seof en Sela missen hun lievelingseten: een maaltijd met kip, groenten en rijst. ‘Of McDonalds!', roept Seof opgewonden. Douaa begrijpt dat: ‘Het eten hier is eenzijdig en heel ongezond. Er zit veel te veel suiker in.'

Tekst gaat verder onder de afbeelding

placeholder

Seof is sinds onze aankomst fors afgevallen. Ik denk door de slechte voeding

Douaa, moeder van Seof en Sela

Slechte gezondheid en hygiëne

Douaa is bezorgd om de gezondheid van haar kinderen. ‘Seof is sinds onze aankomst fors afgevallen. Ik denk door de slechte voeding. En hij had ook een ontsteking, waarschijnlijk door de slechte hygiëne hier.’ Op de vraag hoe het nu met hem gaat, antwoordt hij: ‘Slecht. Het gaat slecht met ons zolang wij hier wonen.’  

Douaa legt uit wat de hygiëne zo belabberd maakt: ‘Sommige kinderen doen hun behoefte in de douches omdat de wc’s te ver weg zijn.’ Seof en Sela trekken een vies gezicht.  ‘Ik was mijn kinderen en mijzelf meestal gewoon bij de kraan. Met koud water, trouwens. Er is zelden warm water.’  

De noodopvang heeft een gedeelte speciaal voor gezinnen, maar daar verblijft het gezin niet. ‘Ik heb meerdere keren gevraagd of we alsjeblieft overgeplaatst kunnen worden. Dat gedeelte is namelijk dichter bij de toiletten. Regelmatig redden mijn kinderen de wc’s niet en ik heb voor elk maar twee setjes schone kleding.’

Slecht slapen

In de grote opvanghal brandt fel tl-licht. Om 7.30 uur gaan de lampen aan en in fases gaat het licht uiteindelijk om 22.00 uur uit. Sela: ‘Ik kan dan niet slapen. Als de lichten uitgaan, moet iedereen stil zijn. Maar dan is er nog steeds veel herrie van mensen die praten en door de hal lopen. En we schrikken van het brandalarm dat soms afgaat.’ ’s Nachts is bovendien ijskoud, vertelt Seof: ‘Mama geeft haar deken aan ons en dan slaapt zij zelf zonder.’

Leven als mens

Ondanks de slechte leefomstandigheden in de noodopvang blijven Seof, Sela en hun moeder hoopvol over de toekomst. Sela vertelt opgetogen over haar grote droom: ‘Ik wil graag kinderarts, interieurarchitect, kunstenaar én gymnastiekcoach worden.’  

Douaa glimlacht om wat haar dochter zegt. In haar ogen is een mix van trots en pijn te zien. ‘We hebben veel meegemaakt. We zijn maanden onderweg geweest om hier te komen. Ik hoop op een warme, veilige plek voor hen. En dat ze vooruitgaan, in plaats van achteruit. Ik wil dat ze goede burgers worden. Mijn uiteindelijke droom is dat we weer kunnen leven als mens.’

Laat Sela en Seof niet in de kou staan

Weggestopt in een kille hal. Zo leren Sela en Seof Nederland kennen. En dat na alle pijn en wanhoop die ze al hebben meegemaakt. Maar Nederland is meer dan dit. Samen met jou komen wij op voor een betere opvang van vluchtelingen als Sela en Seof. Doneer nu. En laat vluchtelingen niet in de steek. 

Update: Moeder Douaa, Sela en Seof zijn inmiddels verhuisd naar een andere tijdelijke opvanglocatie in het midden van het land. Daar kunnen Sela en Seof gelukkig naar school. Het is door het tijdelijke karakter wel (weer) onzeker hoelang ze hier kunnen blijven en het vele verhuizen is natuurlijk niet wenselijk, zeker niet met kinderen. In de grote hal waar ze eerder verbleven, wordt ondertussen stevig opgetreden bij het laten afgaan van het brandalarm ’s nachts. Ook is de indeling veranderd, zodat de douches en wc’s minder ver weg zijn.